หมู่เกาะสิมิลัน เขาว่าสวรรค์...แค่เอื้อม

สวัสดีเพื่อนๆ พี่ๆน้องๆที่เข้ามาอ่านนะครับ วันเชงเม้งที่ผ่านมาหลังจากไหว้บรรพบุรุษเรียบร้อย ก็เลยล่วงไปพักผ่อนที่บ้านต่อนะครับ แต่ในใจก็ยังอยากเที่ยวหน่อยๆด้วยอ่ะ ก็เลยนึกถึงสถานที่เที่ยวที่ปลดปล่อยได้เต็มที่หน่อย เขาว่ากันว่า...ทะเลคือที่ๆผู้คนส่วนใหญ่ไปเพื่อปลดปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปกับน้ำและท้องฟ้า ว่าแล้วเราก็เดินทางไปพร้อมๆกันเลยนะครับ
จุดมุ่งหมายของเราคือ แนวประการังติดอันดับโลกชื่อ หมู่เกาะสิมิลัน...(แต่เราจะไปดำน้ำตื้นกันนะครับ...แงง)

คณะทัวร์

ครั้งนี้เรามีลูกทัวร์ทั้งหมด 5 คนด้วยกันนะครับ เริ่มแรกก่อน พวกเราไปพักที่ เขาหลัก จ.พังงา ที่นี่ดูเงียบเหงาไปหน่อยนะ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน ก่อนที่คลื่นยักษ์สึนามิจะถล่ม ที่นี่ผมได้แวะดูหลายชายหาดที่คลื่นยักษ์ซัดเข้ามา ทั้งหมู่บ้านชาวประมงบ้านน้ำเค็ม ที่ๆตอนนี้เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือนจากการรับบริจาค จากการร่วมแรงร่วมใจของคนทั้งประเทศ ที่นี่มีอนุสรณ์ที่พอจะบอกว่าการที่โดนคลื่นสึนามินั้น มันได้ฝังรากลึกลงไปในใจของชาวน้ำเค็มที่นี่เสียแล้ว นั่นคือ"เรือสีฟ้า"และ"เรือสีส้ม"ครับ

บ้านนี้รอดหวุดหวิด

"เรือสีส้ม" อยู่ข้างถนนเลยนะ

ลัดเลาะไปตามถนน ก็ออกสู่ "แหลมปะการัง" ชายหาดยาว สลับกับโขดหินเป็นระยะ ไกด์กิติมศักดิ์(พี่สาวผมและเพื่อนพี่ผม...พี่ดาว ผู้อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นด้วย) บอกว่าก่อนหน้านี้ ที่แหลมปะการังจะมีต้นสนขนาดใหญ่มากๆ(2-4 คนโอบ) ขึ้นเรียงราวไปจนสุดแหลม มีร้านค้าขายอาหารทะเล อาหารอิสานมากมาย แต่หลังจากที่สึนามิผ่านไป ทุกอย่างตรงกันข้ามหมดเลยครับ โขดหินต่างๆมากขึ้น ต้นสนหายไปหมด และแน่นอน ร้านค้าเล็กๆคงไม่เหลือ มันหลงเหลือเพียงหาดกว้างร้างไร้ผู้คน นอกจากนักท่องเที่ยวสัญจรที่ผ่านมาเพื่อดูว่า"แหลมปะการัง"คืออะไร แต่พวกเขาก็นึกถึงภาพเก่าก่อนไม่ออกด้วยซ้ำไป(จะว่าไป ผมก็เป็นแบบนั้นครับ)

วิวจากแหลมปะการัง

สันทรายนั่นคือที่ๆเคยมีต้นสนและร้านค้าครับ หายวับไปแล้ว

นกกินปลาและปูตัวเล็ก

ถึงเขาหลักอีกรอบ ผมก็ว่าที่นี่มันเงียบๆไปนะ พี่ๆที่นั้นบอกว่านี่จะเข้าหน้า Low Season แล้ว ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนไทยมาเที่ยวแทน ส่วนชาวต่างชาตินะช่วง พ.ย. - ม.ค. โน้นแหน่ะ คึกคักสุดๆ แทบจะกลายเป็นที่ของชาวต่างชาติไปเลยนะ

เป่าสาก

ที่ขาดไม่ได้เลยคือที่พักของเรา ครั้งนี้ด้วยความเอื้ออำนวยมากๆจากเพื่อนของพี่สาวผมเอง ที่ทำให้มีห้องพักดีๆนอนสบายใจเลยนะครับ ที่สำคัญต้องขอบคุณมากๆที่เราไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการอยู่ที่นี่เลยนะ ขอบคุณพี่บุ๋มนะครับ อ้อ!ลืมแนะนำ guesthouse ที่เราไปพักชื่อ เขาหลักแกรนด์ซิตี้ (Khao Lak Grand City) ถ้ามีโอกาสก็อย่าลืมไปพักนะครับ ราคาก็ต่อรองเอาเองแล้วกันนะ อันนั้นผมไม่เกี่ยว

ตึกสีเหลือง โดดเด่น เห็นง่าย

ที่ผมไปนั้นเป็นทริปวันเดียวนะครับ คือเช้าไป-เย็นกลับ แต่จริงๆแล้วมีค้างคืนด้วย (แต่เนื่องจากแค่นี้ก็กินแกลบแล้ว เราก็เลยขอบายไปก่อน แพงมาก) เริ่มแรกนะครับ พวกเรามาขึ้นเรือที่ ท่าเรือทับละมุ เพื่อเดินทางไปยังหมู่เกาะสิมิลัน โดยพาหนะของเราคือเรือสปีดโบทครับ

เรือชื่อ"เม็ดทราย"

เรามาว่ากันเรื่องหมู่เกาะสิมิลันดีกว่าครับ "สิมิลัน" เป็น ภาษามลายู แปลว่า เก้า ซึ่งชาวเรือจะนับเรียงเกาะต่างๆจากใต้ไปเหนือนะครับและแต่ละเกาะก็มีชื่อเรียกเฉพาะด้วยนะครับ) ตั้งแต่เกาะหนึ่ง(เกาะหูยง) เกาะสอง(เกาะปายัง) เกาะสาม(เกาะปายัน) เกาะสี่(เกาะเมียง) เกาะห้า เกาะหก(เกาะปายู) เกาะเจ็ด(เกาะหินปูซาร์) เกาะแปด(เกาะสิมิลัน) และเกาะเก้า(เกาะบางู) และแถมท้ายด้วยเกาะบอน แม้จะไม่ได้อยู่ในเก้าเกาะตามชื่อ แต่เราก็สามารถไปดำน้ำลึกชมประการังได้เหมือนกันนะครับ

ครั้งนี้เรามาดำน้ำที่เกาะสามเป็นอันดับแรก

ผีทะเล?

น่าเล่นน้ำมาก

อยากดำน้ำจัง

มีคนดำน้ำอยู่ก่อนแล้ว

ทางซ้ายเกาะสี่ ทางขวาเกาะสาม

พอดำน้าเสร็จเรียบร้อย เราก็มารับประทานอาหารที่เกาะสี่ หรือเกาะเมียงนะครับ ที่นี่มีที่ทำการอุทยานแห่งชาติโดยมีบ้านพัก และเต้นท์คอยอำนวยความสะดวกให้นะครับ ใครสนใจก็สามารถติดต่อได้สะดวกเลย และที่นี่มีหาดทรายที่สวยมากๆ สองแห่งนะครับ แห่งแรกอยู่หาดเกาะเลยนะครับ มีที่ทำการอุทยานและบ้านพักอยู่ที่หาดนี้ครับ

น้ำทะเลสีสวยมั้ยครับ?

แดดร้อนมาก

เราคงเป็นดังเรือน้อยลำหนึ่ง ในทะเลแห่งชีวิตกว้างใหญ่

มีประการังน้ำตื้นให้ดูด้วยนะครับ

กรอบรูปใบไม้

และหากเราเดินอ้อม ผ่านป่าเข้าไปอีกนะครับ เราก็จะพบกับ"หาดเล็ก" ซึ่งผู้คนดูจะพลุกพล่านน้อยกว่าหาดหน้าเกาะครับ ทรายที่นี่ขาวมากและละเอียดมาก จะว่า"นิ่ม"ก็คงจะใช้ลักษณะไม่เหมาะกับ"ทราย"นะครับว่ามั้ย แต่มันออกจะ"นิ่ม"จริงๆด้วยนะ น้ำใสมากและสีก็สวยมากๆด้วยนะครับ ไม่เชื่อดูเอาเอง

หาดทราย สายลม แสงแดด

ร้อยเรียงบนผืนทราย

น้ำใสมาก ชอบจัง...

ก้อนหินผู้แข็งแกร่ง น้ำทะเลผู้อ่อนโยน

อีกมุมของน้ำใส หินสวย

หนุ่มน้อยตกน้ำ

ปูทะเลขาเก

ระหว่างทางที่มา เราก็พบกับจุดชมวิว ลานข้าหลวง ป้ายบอกว่าเดินไปอีกแค่ 350 เมตรก็ถึงแล้ว ใกล้แค่นี้เอง ให้ตายเถอะ แรกๆก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะครับ เดินไปลึกๆ ถึงรู้สึกตัวว่า กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง แต่ด้วยความที่มุ่งมั่นมากๆอยากเห็นเหลือเกินว่า "จุดชมวิว"ที่นี่จะมีอะไรให้เราได้ตื่นตะลึงกับวิวเบื้องหน้า จึงจำทนเดิน เดิน ปีน ปีน ทั้งโรยตัวด้วยเชือก ลอดซอกหินผา ปีนบันไดไม้ (เท้าปล่าวนะครับ) สุดๆเลยครับ
แต่พอมียืนอยู่ตรงจุดนี้ จุดหนึ่งที่ใครจะรู้ว่ามันสวยเกินกว่าจะบรรยายจริงๆนะครับ บอกไม่ถูกเลยครับ กับภาพเบื้องหน้า น้ำทะเลสองสี ฟ้าใสและน้ำเงินเข้ม กระทบกับแสงแดดเบื้องบน ระยิยระยับ และสร้างสีสันให้เราหายเหนื่อยไปได้เยอะเลยครับ แต่เสียดายที่เวลาเรามีจำกัดเหลือเกินครับ

ภาพจำลอง

สวัสดีค่ะ เนวิเกตี้ค่ะ

ตามเนวิเกตี้มาค่ะ

ระหว่างทางครับ

น้ำใสได้ใจจริง

สุดยอด วิวเบื้องหน้า

เรือคู่กับน้ำ

ขอสักรูปเถอะนะ แบบว่าชอบๆ

ระหว่างอยู่ที่เกาะนี้ เราพบกับสัตว์ที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้จำนวนพอควรทีเดียว ค้างคาวแม่ไก่ ตัวใหญ่มาก มีหลายตัวนะครับ นึกถึงตอนกลางคืนแล้วขนลุกยังไงไม่รู้ อีกอย่างที่ร้องเหมือนไก่ แต่ไม่ใช่ไก่ก็คือ ปูไก่ครับ น่าเสียดายที่ผมไม่มีโอกาสได้พบเลย แต่เขาว่าใครอยากได้ยินให้มาค้างคืนที่เกาะสี่นี่ รับรองได้ยินแน่ครับ

เยอะป่ะ

ดูใกล้ๆ

ถึงเวลาเปลี่ยนเกาะและหาที่ดำน้ำอีกรอบ คราวนี้ทัวร์พาผมไปที่เกาะแปด(สิมิลัน)ซึ่งที่นี่มีสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเป็นหมู่เกาะสิมิลันแน่นอนก็คือ...หินเรือใบ ครับ บนหินนี้สามารถขึ้นไปชมวิวได้นะครับ และน่าเสียดายอีกรอบ ที่ทัวร์ของผมไม่ได้ให้พวกเราลงไปเหยียบชายหาด(ซึ่งปกติเขาก็ทำกัน) แต่...ขี้เกียจจะบ่นครับ เอาเป็นว่าเขาก็เลยพาไปดำน้ำที่อีกด้านของเกาะแทน เอาเข้าจริงผมว่าการดำน้ำที่นี่ ก็ไม่ได้สวยมากนะครับ (แต่น้ำลึก เขาว่าสวยมาก...อยากไป)

สัญลักษณ์แห่งสิมิลัน

หินเรือใบ

ที่นี่ก็มีหาดทรายนะ

เราเดินทางกลับมาถึงที่พักตอนเย็น หาอาหารรับประทานและนอนเตรียมตัวกลับบ้านตอนเช้านะครับ
10 เมษายน 2550 วันกลับแล้วครับ แต่ว่าก่อนกลับพวกเราก็เลยขอแวะริมทางชื่นชมธรรมชาติชายหาดบางเนียงกันครับ ที่นี่ถูกคลื่นสึนามิถล่มเหมือนกันนะครับ โดนเสียยับเยินเลย เราจึงพบเห็นการก่อสร้างอาคาร รีสอร์ท โรงแรมต่างๆก็พากันซ่อมแซมบูรณะอยู่ทั่วไป จะว่าไป ผ่านมา 3 ปีแล้วนะครับ แต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ราวกับเกิดเมื่อวานนี้เองนะ สิ่งที่คลื่นยกัษ์พัดพามา กลายเป็นอนุสรณ์ให้รำลึกถึงเหตุการณ์นั้น คือ "เรือตำรวจน้ำลำนี้ครับ"

ว่ากันว่า เรือลำนี้จอดรอเพื่ออารักษ์ขา"คุณพุ่ม" ขณะประทับอยู่ที่ลา ฟลอร่าเขาหลัก มันถูกคลื่นยักษ์ซัดมาไกล ระยะทางราวๆ 3 กิโลเมตรแหน่ะครับ

หาดบางเนียงคือหาดที่อยู่ติดกับเขาหลักเลยครับ ผมว่าทรายที่นี่ไม่สวยเท่าไหร่ น้ำไม่ใสเหมือนก่อน แต่เป็นหาดทรายที่ยาวมากๆ จึงไม่แปลกที่เราจะพบเห็นโรงแรม รีสอร์ทต่างๆบริเวณริมชายหาดเต็มไปหมดนะครับ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังคงวิถีชาวบ้านเล็กๆ ธรรมชาติเดิมๆไว้นะครับ

ภูเขาไกลๆคือ เขาหลักลำลู่ ครับ

ฟ้าใสจัง

ร้านเล็กๆน่ารัก น่านั่งมาก

ดูใกล้ๆหน่อย

ในครั้งนี้ เป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆเลยครับ มีหลายความรู้สึกมากๆเลย ทุกอย่างผมก็จะเก็บไว้เป็นความทรงจำสีจางๆ ที่รอคอยเปิดออกมายามคิดถึงวันวานครับ